Back in town

Blog 10

We zijn alweer een week thuis en ik blik nog even terug op de laatste paar dagen en de periode in totaal.
De laatste paar dagen waren echt de dagen van het zware afscheid. Op woensdag kreeg ik een kus en een knuffel van mijn kleine vriend met het syndroom van down die mijn alle eerste werkdag had opgeleukt door in zijn broek te plassen. Niet te geloven dat het die dag alweer 12 weken later was... Die middag gingen we langs bij het revalidatiecentrum waar ik ook nog een cadeautje zou geven aan mijn grote vriend in de rolstoel. Alle kinderen verzameld voor de les, maar hij was er nog niet. Ik teleurgesteld, maar wat er toen volgde, deed de tranen in mijn ogen springen. Mijn maatje die al die tijd met spalken in zijn rolstoel had gezeten, kwam nu strompelend de trap af op krukken. Nou voelde me net een vader die zijn zoon de eerste stapjes ziet maken. Je gunt die kinderen allemaal een gouden toekomst en als je dan kan zien dat ze zich ontwikkelen in zo'n proces dan ben ik een zeer gelukkig mens. Bij het afscheid stond hij ook met tranen in zijn ogen en dat maakte het er niet allemaal makkelijker op om de mooiste school in Ethiopië voorgoed te verlaten. De donderdagmiddag leverde vooral een moeilijk momentje op toen mijn doventolk/vertaler/mede trainer niet kwam opdagen bij het dove voetbal en ik met 24 dove voetballers voor mijn neus stond. Gelukkig was er eentje die een klein beetje kon horen en met mijn "hele" brede kennis aan gebarentaal zijn we eruit gekomen. Super leuke middag gehad en alleen maar positieve worden van die jongens deden me erg goed. En de belofte gekregen dat als ze ooit het nationale elftal zouden halen dat ik kaartjes krijg voor de wedstrijden. De vrijdag was dan echt onze allerlaatste dag... We moesten er nog maar een leuke dag van maken. Het weer werkte niet mee en onze collega's lieten het flink afweten op de afsluitende koffieceremonie. Najah de sjaal en taart was weer binnen en de middag moest nog beginnen. Die avond zou er een feestmaal gekookt worden en wij wilden hier natuurlijk een steentje aan bijdragen. Op naar de markt en wat lekkers kopen. De keuze was snel gemaakt en al snel vertrokken wij richting huis met ondersteboven hangend een KIP. Nog een keer als attractie en de straat over. Zelfs de ogen van de politieagent rolde bijna uit zijn kassen toen die ons voorbij zag komen met een kip. En aghhja deze keer zag het er ook wel echt raar uit. Thuis aangekomen moest de kip nog klaar gemaakt worden. Ik kon deze kans niet laten liggen om te laten zien dat ik volledig ben ingeburgerd en daarom zou ik die kip wel even slachten. Hoe luguber dit ook klinkt. Hier hoort het er nou eenmaal bij en als je hem zelf slacht dan weet je tenminste zeker dat het diervriendelijke en goed gebeurd. De details en foto's kunnen persoonlijk worden aangevraagd, maar zijn niet echt bedoelt voor op Facebook. De laatste avond was een heerlijke avond met vrienden en collega's die genoten van een drankje en heerlijk eten. De koffers stonden echt al klaar en om 10 uur moest er echt vertrokken worden naar het vliegveld. De reis die mij zoveel mooie herinneringen en momenten heeft opgeleverd was alweer ten einden. 3 maanden in Nederland of hier in Ethiopië lijken een wereld van verschil qua tijd. De tijd is omgevlogen en dat komt vooral omdat ik het zo ongelooflijk naar me zin heb gehad. Ik ga nog een keer terug dat is zeker, maar nu eerst maar eens afstuderen, want het schijnt dat dat nog moet gebeuren. Dit pakt niemand gelukkig meer van mij af en alle gezellige mensen in Nederland hebben mij afgelopen week alweer laten zien dat ondanks de omgeving en het weer hier niks voorstellen, ik me toch geen fijnere plek kan wensen om weer even te zijn. Met de nadruk op EVEN, want reken maar dat ik zo'n reis nog wel een keertje ga maken. Iedereen zou het een keertje moeten doen, je komt er nooit slechter uit en je voelt je daarna net zo super als..... *pling*