Week van feest en afscheid

Blog 3

Alinea 1 gaat over een goed stapverhaal. Minder interessant misschien, maar wilde het voor mezelf niet vergeten daarom dat het er instaat.

Wat aangekondigd een mooie avond zou worden, werd een verhaal waar j.k. Rowling van zou zeggen dat het teveel fictie bevat. Maar echt het is het gebeurd en het is wel zo'n verhaal van daar moet je bij zijn geweest om het echt grappig te vinden. De avond begon in een restaurant met aangrenzend een kroeg. Wetende inmiddels wat Ethiopische tijd is en daarom waren we iets wat later dan gepland op de locatie er rekening mee houdend dat onze Ethiopische kameraad ook wat later zou zijn. Wij dus iets wat na 7 in het restaurant. We zouden ook wel even wachten met een drankje, want hij zou zo wel komen. Na 20 minuten toch maar een fles wijn besteld. Na 50 min zou die er bijna zijn en bestelde we nog maar wat te drinken en al vast wat hapjes voor op tafel. Na 1,5 uur stapt meneer binnen en hebben wij onze hapjes nog steeds niet. Uiteindelijk komen dan na 5 minuten onze hapjes waardoor hij denkt dat wij al besteld hebben en hij dood leuk zijn hoofdgerecht besteld. Door de taalbariere komen wij hier na 10 minuten pas achter en bestellen wij ook maar snel. Na 10 minuten komt dan ook als eerst zijn gerecht gevolgd door gelukkig mijn zo'n gemiste stukje vlees. Na 2 flessen wijn en bier voor onze badluckmen Johan verhuizen we naar de kroeg. Deze staat inmiddels zo stampes vol dat we na een half uur besluiten om naar een andere tent te gaan. Nog steeds gek aangekeken op onze huidskleur is het ook niet vreemd dat de parkeerplaats vol liep toen wij met ze 8en onze opvouwde in een Toyota Corola. Ik had in de kofferbak samen met iemand anders nog de beste plaats op de chauffeur na. Na een rit van 20 minuten bleek de discotheek dicht te zijn door het vasten. Dan maar weer naar een een tent waar nog geen 20 man zat. Hier uitstappende kwam de parkeerwacht aan lopen en die geloofde niet dat er 8 man uitkwam. Toen de chauffeur daarna nog naar de motorklep liep om hem te controleren vroeg de parkeerwachter ook op een angstige toon of daar ook iemand zat. In het cafe bleek boven een shishabar te zitten dus gingen we daar maar een kijkje nemen. Binnen gekomen in een soort van woonkamer van iemand waar een tv met voetbal hing en wat mensen onderuit gezakt zatten op banken. Erg gezellig was het niet en de waterpijp liet zo lang op zich wachten dat we ons toch maar weer opvouwde voor een nieuwe autorit. Niks leuks dus maar weer terug naar het begin. Nog steeds zo druk en zo langzame bediening dat we maar besloten om meteen een hele fles drank te halen voor in Nederland de groothandelsprijs. Om half 4 hadden we het wel gezien en vertrokken we maar naar huis. Taxichauffeurs doen ook hier moeilijk dus onder aan de berg wilde ze meer geld zien en had badluck Johan er genoeg van en stapte uit de voorste taxi gevolgd door een hoop gevloek en geschreeuw. Wij in de andere taxi dachten dat het om een ruzie ging en bleven rustig zitten. Totdat badluck Johan ons de taxi uit trok en liet zien dat zijn telefoon bij het uitstappen door het rooster in het riool was gevallen. Iedereen moe en aangeschoten kon zijn lach niet inhouden en na lang kijken, werd er ook nog een misselijk door de geur. Dat kon er ook nog wel bij. De taxichauffeur had een oplossing alleen moest die ervoor een ritje maken. Badluck Johan weer die taxi en de rest snel terug de berg op om wat te eten of te gaan slapen. Een half uur later snel de berg weer af om badluck Johan op te vangen. Deze kwam precies aan rijden met een ventje van 14 op de achterbank. De taxichauffeur wist dat er een weg het riool in was via een gat een paar meter verder. Het ventje dat om 4 uur s'nachts uit een hoerenwijk was geplukt zou via daar zijn telefoon gaan halen. Badluck Johan had het helemaal gehad door de drank en het gedoe en wilde zelf naar binnen kruipen. Jasje uit en gaan met zijn lange lichaam van zeker 1,90. Gelukkig konden wij hem toch nog van gedachten laten veranderen en trok hij zijn benen weer uit het gat. Na wat onderhandelen zou het ventje voor 15€ wel even gaan klauteren. 3 meter onder de grond en 5 min later verschijnt het ventje bij het rooster waar de telefoon is gevallen. Handig als die is, pakt de taxichauffeur de telefoon aan en begint het onderhandelen over de taxirit en de telefoon. Nog eens 20€ verder heeft badluck Johan zijn telefoon terug. Gesloopt lopen weer terug de berg op. Helaas door de val en wat water doet de telefoon het ook niet meer en gaat badluck Johan om 5 uur slapen met al een flinke kater van de gebeurtenis. Gelukkig voor ons allemaal zitten we 3 uur later allemaal al weer met ons peen en uiengezicht aan de ontbijttafel. Uurtje later gezellig in bespreking met onze baas, wat zal die gedacht moeten hebben, want die heeft ons ook thuis horen komen. Oeps.
De zondag was een hele grote niks doen dag. Bij bruinen en verder de verhalen van de dag daarvoor met elkaar wel 10x doornemen. Het blijft grappig. Zelfs nu tijdens het typen verschijnt de grimas weer op mijn gezicht. In de avond zijn we nog wel gezellig naar een restaurant gegaan met traditionele zang en dans optredens. De zure pannenkoek, genaamd injerra, kon je daar beleggen met van alles nog wat. Mes en vork zijn voor de toeristen, dus als echt ingeburgerde Ethiopiërs gegeten met de rechter hand (links is om je billen af te vegen).
Maandag was een nationale feestdag dus geen werk en tijd om naar de orthodoxe kerk te gaan. Op uitnodiging van onze Ethiopische kameraad kon ik de ervaring niet afslaan, maar als niet gelovige voelde ik me niet echt op mijn gemak. Vanaf de eerste minuut moest tegen gids gelogen worden dat wij allemaal katholieken uit Nederland waren. Met een hele rondleiding door de kerk die hier is opgedeeld in mannen, vrouwen en mensen van de kerk. Mooie schilderingen en het altaar dat in de midden van de kerk staat. Veel wandschilderingen die toch wat kinderlijker er uitzien als in Nederland. Daarna nog een hele rondleiding door een museum van de kerk gehad. Veel kostbare dingen zowel cultureel als materialistisch die eigenlijk zo aan te raken waren. Maar zo gaat het hier nou eenmaal. Iedereen maakt zich niet zo druk en alles loopt hier gewoon wat achter op 'onze' wereld. Ik kwam er vandaag dan ook achter dat we hier in het jaar 2007 leven door een andere jaartelling. Dit heeft wel iets moois cynisch, omdat ze hier dus zowel letterlijk als figuurlijk 8 jaar achter lopen op de moderne wereld. Na de kerk werden we ook nog uitgenodigd bij onze Ethiopische kameraad thuis voor een heerlijke lunch van zijn moeder en daarna een potje Mortal Kombat op de Playstation 2. Dat zijn toch de kleine dingen waar ik soms het meest van kan genieten. Wat is er nou leuker dan om in zo'n land bij de mensen thuis te komen en gezellig te mogen mee eten. Ik voel me dan ook allang geen toerist meer die alleen ziet wat de tourgids wilt dat je ziet.
Op dinsdag werd het nieuwe business center geopend vanuit de organisatie waar wij werken. Dit is niet zo'n saaie openingen zoals wij die in Nederland kennen, maar eentje met zang, dans en theater. Door af en toe wat getolkt te krijgen was het gelukkig goed te volgen. Na afloop gezellig met 50 man in het restaurant gegeten waar nog een culinair hoogstandje op tafel werd gezet: de groene peper. De verraderlijke groene peper die eruit ziet als een kleine paprika wordt door de lokale bevolking moeiteloos weggewerkt. Ik dacht dit ook wel even te kunnen, maar kwam van een hete kermis thuis. Een half liter water en wat brood verder kon ik gelukkig weer rustig ademhalen. Het trok daarna snel weg en ga in training om het over 2 maanden rustig te kunnen eten. Mam bereidt je dus maar voor tegenwoordig wil ik in alles naast peper en zout ook wat extra sambal.
Donderdag hebben we de verjaardag gevierd van een reisgenootje. Wij woensdag over straat met een taart, verjaardagshoedje en boodschappen voor 200 pannenkoeken. Nu vond ik het dan ook niet gek dat we weer eens gek werden aangekeken. De verjaardag werd leuk gevierd op het werk met veel bombarie. S'avonds zouden we dan wel even pannenkoeken gaan bakken. Ik weet niet of er mensen ervaring hebben met pannenkoeken bakken op een slecht gaspitje op de camping? Nou dit was nog veel erger. De verhouding sojamelk, eieren en bloem ging nog wel, maar het koken op de inductieplaat met een pan uit het jaar 0 zorgde ervoor dat een pannenkoek ongeveer 10 minuten duurder voor hij 'klaar' was. Kleur kregen de pannenkoeken niet en met 6 hongerige Nederlanders moest er een flinke stapel gebakken worden. Er zit ook wel weer humor in om met ze alle te staan koken op 1 plaat. Lekker waren ze wel en de Nederlandse eetavond houden we er nu wekelijks in. Iemand tips voor volgende week?
De rest van de week stond een beetje in het teken van het evenement en het afscheid van 2 reisgenootjes. Het evenement was vooral veel klaar zetten, maar op de dag zelf vooral genieten. Ik had me olifanten carnavalspak nog snel in me koffer gegooid en die kwam nu mooi van pas. De kinderen vonden het lachen en de dag was zo als zovele stralend. Naast de korte en leuke week, vertrekken er helaas ook 2 dit weekend. Tot nu toe toch een beetje de 2 sfeermakers en de gene die iedereen de afgelopen weken op sleeptouw hebben genomen. Ze zitten er alweer 2 maanden dus ook niet gek dat ze alweer naar huis gaan. Dames we gaan jullie missen en zoals ze hier zeggen; we zien elkaar ooit wel weer.